آئین مستان

ماه رجب سلام که ماه محمدی 

یادآورِ شکوه گلستان احمدی 

آیینه‌دارِ نور خداوند سرمدی 

از شرقِ رحمتِ ازلی باز سرزدی

ماه تو نور بر دل اهل‌نظر دهد 

میلاد چار حجت حق را خبر دهد

آغاز ماه تو که به نام پیمبر است 

میلاد پنجمین ولی‌اللهِ ‌اکبر است 

کز چار بحرِ نور، فروزنده‌گوهر است 

نجلِ دو فاطمه، خَلفِ پاک حیدر است

بعد از علی، محمد اول وجود اوست 

ذکر ملک همه صلوات و درود اوست

این باقرالعلومِ خداوند سرمد است 

این آفتاب حُسن خدا، وجه احمد است 

استمولای من محمدِ آل محمد 

گیتی ز مقدمش همه خلد مخلد است

بر خلق سایۀ کرمش مستدام باد 

از شخص احمدش صلوات و سلام باد

جدش بوَد حسین و، حسن جد دیگرش 

سجاد باب و بنت حسن نیز مادرش 

دانشوران دهر، همه بندۀ درش 

جاری ز لعل لب همه‌جا در و گوهرش

بگذاشت پا به عالم هستی، سرم فداش 

تنها نه جان و سر، پدر و مادرم فداش

در قدر و در مقام، حسین است این پسر 

سر تا قدم تمام، حسین است این پسر 

در علم و در قیام، حسین است این پسر 

آیینۀ امام حسین است این پسر

بستان حکمت ازلی در ضمیر اوست 

دانش به هر کجا که نهد پا، سفیر اوست

گاهی به عرش زمزمۀ حکمتش به گوش 

گاهی به باغ، بیل کشاورزی‌اش به دوش 

گه با کلام داده به اهل کمال، نوش 

اهل کلام یکسره در محضرش خموش

دریا ز چشمۀ دهنش موج می‌زند 

آیات وحی در سخنش موج می‌زند

ای اصل دین ولای تو یا باقرالعلوم 

وی ذکر حق ثنای تو یا باقرالعلوم 

وی عرش، خاک پای تو یا باقرالعلوم 

جان جهان فدای تو یا باقرالعلوم

مهر تو جان جان صلات و صیام من 

پیوسته وقف تو، صلوات و سلام من

ای شیعه را به مهر شما اقتدارها 

ماه رجب گرفته ز تو اعتبارها 

خورشید بر درت یکی از جان‌نثارها 

گردند دور کوی تو لیل و نهارها

هر لحظه در بقیع تو صد کاروان دل است 

هر جا، روم مزار توأم شمع محفل است

من کیستم که خاک سرای شما شوم؟ 

لب واکنم، قصیده سرای شما شوم 

یا مفتخر به مدح و ثنای شما شوم 

باشد که تا گدای گدای شما شوم

لال است در ثنای تو مولا زبان من 

تو وصف خود بگوی ولی با زبان من

وقتی عدو به حضرت تو گفت ناسزا 

با حسن خلق و با گل لبخند از ابتدا 

کردی به پاسخ از دل و از جان بر او دعا 

این است قدر و منزلت و عزت شما

تنها نه اینکه نام تو از من ربوده دل 

خلق محمدیت ز دشمن ربوده دل

ای بر تو از خدا و رسولش سلام‌ها 

اهل کلام را ز کلامت کلام‌ها 

بیچاره و ذلیل مقامت «هشام»‌ها 

در پنجۀ تو از همه دل‌ها زمام‌ها

توحید زنده از نفس صبح و شام تو 

اسلام فخر کرده به نطق «هشام» تو

تو خلق را مطاعی و خلقت مطیع تو 

برتر ز اوج وهم، مقام رفیع تو 

پیران عقل یکسره طفلِ رضیع تو 

فردوس گشته خاک‌نشینِ بقیع تو

«میثم» اگر قصیده سرای شما شده 

مشمول بذل و لطف و عطای شما شده

هلال ماه رجب ناز کن به ماه تمام 

ز یازده مه دیگر تو را سلام سلام 

سلام بر تو که در دامن تو می‌تابد 

فروغ حسن خدا از جمال چار امام 

ولادت دو محمد، ولادت دو علی 

کدام ماه، چنینش سعادت است و مقام 

چه ماه ‌روح‌فزایی که درنخستین شب 

امام پنجم ما شد ولادتش اعلام 

خدا به فاطمه بنت حسن گلی بخشید 

که عطر باغِ حسینی از او رسد به مشام 

امام باقر یعنی محمد دوم 

امام باقر پنجم وصی خیرالانام 

امام باقر یعنی حقیقت قرآن 

امام باقر یعنی تمامی اسلام 

امام باقر یعنی بهشت هشت بهشت 

امام باقر یعنی نظامِ هفت نظام 

امام باقر یعنی امام علم و عمل 

امام باقر یعنی رسول خون و قیام 

مگر امام چهارم مدد کند، ورنه 

که‌ راست زهره که در مدح او کند اقدام؟ 

زجان ودل ملک و جن و انس و حور اینجا 

نفس به دوستیِ او برآورند مدام 

اگر از او نستانند جام در صف حشر 

می حلال بهشتی به انبیاست حرام 

به زائران حریمش در آفتاب بقیع 

پر ملائکه گردیده حلّۀ احرام 

زتشنگی جگرم شعله می‌کشد ساقی 

بیا شراب محبّت مرا بریز به کام 

به غیر بغض عدویش ره نجاتی نیست 

به جز به دوستی‌اش دل نمی‌شود آرام 

عجیب نیست اگر در تمام حادثه‌ها 

شود به امرغلامش سمند گردون، رام 

به یک اشارۀ او عالمی «زراره» شوند 

به یک نظارۀ او خلق، می‌شوند «هشام» 

ستانده ‌روح، زگفتار روح بخشش، روح 

گرفته علم، زلب‌های جانفزایش کام 

مگو درِحرمش بسته روز و شب،که زعرش 

پی زیارت قبرش ملک شوند اعزام 

نگو چراغ ندارد ببین که هر شب، ماه 

چگونه از حرمش نور می‌ستاند وام 

کمال اوست به چرخ کمال، اوج کمال 

کلام اوست به کلّ علوم، جان کلام 

پناه برده به درگاه او صغیر و کبیر 

شفا گرفته زخاک درش ‌خواص‌ و عوام 

هنوز پای به ملک وجود ننهاده 

سلام داده محمد به آن امام همام 

چهارساله خروشید آن چنان به یزید 

که شد به دیده او «شام»، تیره‌تر از شام 

به شاهی دو جهان ناز می کند "میثم" 

اگر غلامِ درش خواندش غلام غلام

مه رجب، مه تسبیح، ماه صدق و صفاست 

مه نماز، مه روزه، ماه ذکر و دعاست 

مه عبادت پروردگار حیّ ودود 

مه محمد و ماه علی، مه زهراست 

نسیم صبحگهش خوب تر ز بوی بهشت 

فضای شامگهش بهتر از نسیم صباست 

طلوع این مه نورانی از شب اول 

ولادت وصی پنجم رسول خداست 

امام پنجم شیعه، محمد دوم 

که خاک درگهش این چار امّ و هفت آباست 

تمام دانش در لوح سینه اش محفوظ 

تمام قرآن در مصحف رخش پیداست 

اگر به ذره نظر افکند شود خورشید 

وگر به قطره نگاهی کند همان دریاست 

محمدی که محمد سلام داده بر او 

که خود سلام محمد سلام ارض و سماست 

سلام را چو جواب سلام باید گفت 

شفای دیدة جابر جواب آن مولاست 

قیام علمی او چون قیام سرخ حسین 

پیام زندة او انقلاب کرب و بلاست 

کلام اوست شکافندة تمام علوم 

علوم را نفسش خوشتر از دم عیساست 

دُری ز مخزن علمش به دست شیعه بود 

که نام آن دُر مکنون دعای عاشوراست 

به کور چشمی ناباوران تیره درون 

مزار و بارگهش در مدینة دل هاست 

به بزم شام که بیش از چهار سال نداشت 

علیه پور معاویه ناگهان برخاست 

بسان رعد خروشید آن چنان که هنوز 

بنی امیّه به هر دور و هر زمان رسواست 

گشود لب که یزیدا به قوم خویش مبال 

که نسل شان ز حرام است و اصل شان ز خطاست 

دهد به کشتن آل رسول رأی کسی 

که او ز پشت پدر نبود و ز نسل زناست 

گهی بسان رعیت گرفته بیل به دوش 

گهی به نور هدایت به خلق راهنماست 

روا بود که به افلاک سر بلند کنیم 

ندا دهیم محمد امام پنجم ماست 

هنوز دشمنش از عفو مانده شرمنده 

هنوز خُلق خوشش روح بخش اهل ولاست 

هنوز کرسی درسش بود به شانة عرش 

هنوز شعشعة دانشش به اوج سماست 

هنوز علم به دنبال او روانه بود 

هنوز سائل درس و تعلّمش دنیاست 

هنوز زمزمة قصة عزیز و عُزیز 

از آن ولیّ الهی شنیدنش زیباست 

خدا گواست جدا از خدا و قرآن است 

هر آن کسی که مسیرش ز اهل بیت جداست 

مدینة دل شیعه بقیع دیگر اوست 

از آن جهت دل مؤمن، همیشه عرش خداست